“Hakikatin Masası Devrilmez”

Al gülüm ver gülüm…
Kimine göre hayatın şifresi, kimine göre kiralık bir menfaat düzeni. Masada hep aynı yüzler, aynı tebessümler… Sözde nezaket, gerçekte çıkar ortaklığı. Ama unuttukları bir şey var: Hakikat susmaz, adalet gecikse de yoldaşını bulur.

99, 157, 250… ve daha nice rakamlar
Bazıları için sadece sayı, benim için ise kaderin şifreleri. Unutulan, unutturulmak istenen, ama bir yerlerde sabırla bekleyen gerçeklerin satırları. Çünkü hakikat bazen rakama saklanır, bazen suskun bir bakışa… Ama asla yok olmaz.

Bugün kendini “oyun kurucu” sananlar, sahte adalet terazileriyle insan tartıyor. Bir eliyle dağıttığı lütfu, diğer eliyle gasp ettiklerini gizliyor. Masayı kurmuşlar, sandalyeleri paylaşmışlar, oyunu bitirdiklerine inanıyorlar.
Oysa yanılıyorlar.

Sen ne kadar var gücünle kursan da,
ilahi kudretin görünmez eli vardır.
Ve o el, bir gün gelir oyunu bozmaz…
Kökünden söker.

Adalet, kimseden izin alarak gelmez. Hakikat, kimsenin misafiri değildir. Bir gün gelir, kapıyı çalmaz; tokadıyla gelir. İşte o an, bugünün suskunları yarının şahidi olur. Bugünün güçlüleri yarının sanığı…

Al gülüm ver gülüm diye kurulan masalar,
Hakikat geldiğinde birer “itiraf kürsüsüne” dönüşür.
Çünkü adaletten kaçan kazanmaz, sadece süre alır.
Ve süre dediğin, gerçeğin karşısında kıymetsiz bir ertelemeden ibarettir.

Bugün susanlar sanmasın ki unuttu.
Bugün gülenler sanmasın ki kazandı.
Hakikat, er ya da geç söz ister.
Ve söz sırası hakikate geldiğinde,
ne alkış kalır, ne kalkan.